اثر کولشوف در ویدئو بالا واقعا به طور تصادفی و آزمایشی در کنار هم قرار گرفته است. نمای شخصی با چهره‌ خنثی وقتی پس از نمای کاسه‌ای سوپ می‌آید، ممکن است این احساس را القا کند که او گرسنه است. اما هنگامی که همان شخصیت با همان چهره خنثی پس از نمای کودکی در تابوت نشان داده می‌شود، بیننده احساس می‌کند که او غمگین است. همین امر در مورد کنار هم قرار گرفتن چهره خنثی و نمای زن زیبا صادق است، ما از همان نما و از طرز نگاه همان شخصیت، این‌بار عشق و محبت او را برداشت می‌کنیم. کشف این اثر و قدرت آن بر احساسات و درک سینمایی بیننده در واقع پیشرفتی مهم و سازنده در نحوه ویرایش تمام فیلم‌ها و ویدئوها پس از آن بود.

لو کولشوف که بود؟

لو کولشوف که در سال 1899 در خانواده‌ای روشنفکر در روسیه به دنیا آمد، هنرمندی بود که در آغاز قرن نوزدهم، پیشگام فیلم‌سازی مدرن – و تئوری فیلم – شد. او معاصر دیگر فیلم‌سازان و نظریه‌پردازان تأثیرگذار شوروی مانند سرگئی آیزنشتاین و پیشوای گروهی است که اولین بار نظریه مونتاژ شوروی را معرفی کرد.

چرا اثر کولشوف مهم است؟

هنگامی که اثر کولشوف در فیلم‌های اولیه شوروی در دهه‌های 1910 و 1920 به کار رفت، تبدیل به تکنیکی محبوب شد که توسط فیلم‌سازان زیادی مورد استفاده قرار می‌گرفت. برای مثال، در سکانس پلکان اودسا در فیلم “رزمناو پوتمکین” اثر سرگئی آیزنشتاین، این روش با نظریه مونتاژ شوروی ترکیب شد و بسیاری از نماهای مختلف در کنار هم قرار گرفت تا احساساتی همچون وحشت را با برش‌های سریع تحت تأثیر قرار دهد. اثر کولشوف همچنین ثابت می‌کند که هیچ پلانی در فیلم دورریختنی یا بی معنی نیست. هر نما با نحوه قرارگیری آن در صحنه اهمیت منحصر به فردی پیدا می‌کند. (و نیز نحوه قرار گرفتن هر صحنه در یک سکانس، و به همین ترتیب، تا زمانی که یک فیلم کامل ساخته شود.)

آلفرد هیچکاک چگونه از اثر کولشوف استفاده می‌کند؟

هیچکاک در حالی که به هیچ وجه معاصر لو کولشوف نبود، از نوادگان مستقیم ایدئولوژی آن فیلم‌ساز مشهور شوروی است. او یکی از اولین (اگر نگوییم بزرگ‌ترین) فیلم‌سازانی بود که شیوه کولشوف را بیشتر در اکشن آزمایش کرد. هیچکاک که به عنوان استاد تعلیق شناخته می‌شود، اثر کولشوف و نظریه مونتاژ شوروی را ارتقا داد. او این اصول مونتاژ را برای ایجاد تنش و تعلیق در هم ادغام کرد. با تماشای صحنه‌هایی از برخی فیلم‌های کلاسیک سینمای هیچکاک مانند “پنجره عقبی” یا “روانی” می‌توان نمونه‌های درخشانی از این تکنیک را مشاهده کرد. به‌ویژه، در صحنه‌های “پنجره عقبی” برش‌های سریعی می‌بینیم. همچنین، همانطور که در ویدئوی بالا مشاهده می‌کنید، هیچکاک یک معلم بزرگ فیلم بود. توضیح او در مورد اثر کولشوف، که در سال 1964 با همکار فیلم‌سازش -فلچر مارکل– در میان گذاشت، هنوز به عنوان خوراک کتاب درسی برای دانشجویان مدارس فیلم‌سازی در سراسر جهان استفاده می‌شود.

استیون اسپیلبرگ چگونه از اثر کولشوف استفاده می‌کند؟